Τουλάχιστον 22 άνθρωποι αγνοούνται κι εκτιμάται ότι έχασαν τη ζωή τους, μετά την κατάρρευση οδικής γέφυρας στην Ινδία.

Η γέφυρα κατέρρευσε τη στιγμή που την διέσχιζαν δύο λεωφορεία.

Αιτία για το δυστύχημα φαίνεται να είναι οι σφοδρές βροχοπτώσεις των τελευταίων ημερών.





πηγή ΑΠΕ

Στο δρόμο κατεβαίνουν και πάλι οι εργαζόμενοι του ξενοδοχείου Athens Ledra, που έβαλε λουκέτο αφήνοντας τους άνεργους. Αιτήματα τους η διασφάλιση των θέσεων εργασίας και των δικαιωμάτων τους και η άμεση καταβολή των δεδουλευμένων τους.

Οι εργαζόμενοι θα πραγματοποιήσουν στις 13:00 συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το υπουργείο Εργασίας,  καθώς σήμερα λήγει η διορία που έχει δώσει το υπουργείο στην εργοδοσία, προκειμένου η τελευταία να ικανοποιήσει τα αιτήματα των εργαζομένων.

Μάλιστα εφόσον προσέλθει η πλευρά της εργοδοσίας θα γίνει και τριμερής συνάντηση.

Στο πλευρό τους και το Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού - Τουρισμού και Ξενοδοχείων Νομού Αττικής.

Νωρίτερα, στις 10.30 το πρωί, αντιπροσωπεία του επιχειρησιακού σωματείου και του κλαδικού Συνδικάτου Επισιτισμού - Τουρισμού θα έχουν συνάντηση με στελέχη της κυπριακής πρεσβείας στην Αθήνα, προκειμένου να γίνει ενημέρωση για την οικογένεια των ιδιοκτητών του Athens Ledra που κατάγεται και διαμένει στην Κύπρο.

Παράλληλα, το επόμενο χρονικό διάστημα προγραμματίζεται παρέμβαση στο υπουργείο Δικαιοσύνης για επίσπευση της διαδικασίας ποινικών κυρώσεων στην εργοδοσία του Athens Ledra, καθώς και αγωνιστικές κινητοποιήσεις σε εταιρείες, οι ιδιοκτήτες των οποίων, είναι μέτοχοι στο Athens Ledra.




πηγή tvxs

Ελένη Καρασαββίδου

Βερολίνο 1933. Η Νύχτα των Κρυστάλλων.  Το ναζιστικό καθεστώς προωθεί μια κοινωνική συνοχή στηριγμένη στο ναρκισσισμό του «εθνικού εμείς», καθιστώντας την κοινωνία πρόθυμη να υπερασπιστεί με κάθε τρόπο τη φυλετική της καθαρότητα. Τα πρόσωπα (και άρα οι πολίτες) κρύβονταν συχνά πίσω από την απρόσωπη άρεια συλλογική ψυχή, επενδύοντας στα γυμνασμένα σώματα των μαχητών και στην αδρή «καθαρότητα» του δημόσιου χώρου βασικές κοινωνικές και ψυχολογικές προσδοκίες τους, αλλά και τις εξατομικευμένες ευθύνες τους.


Στο καθεστώς αυτό συνοδεύουν λίγο λίγο τους Εβραίους στη φρικιαστική πορεία του «αποδιοπομπαίου τράγου» οι αριστεροί, αρκετοί φιλελεύθεροι, οι ομοφυλόφιλοι, τα άτομα με ειδικές ανάγκες και οι Αθίγγανοι. Μια κοινωνία καθαρών που στο όνομα της καθαρότητας βρωμίζει πιο πολύ από κάθε άλλη φορά, πετώντας «ακάθαρτους»(!) ανθρώπους στα στρατόπεδα όπως τα άπλυτα ρούχα σε μια βιαστική επίσκεψη στο πίσω μέρος της ντουλάπας.

Βερολίνο 10 χρόνια μετά. Δεκαπέντε Νοεμβρίου του 1943: Ο αρχηγός των SS Χάινριχ Χίμλερ εκδίδει την πιο υποτιμημένη στην ιστορία του Ολοκαυτώματος διαταγή, με την οποία οι τσιγγάνοι εξομοιώνονταν με τους εβραίους, όσον αφορά το (μη) ανθρώπινο στάτους τους στην ναζιστική κοινωνία. Το άμεσο αποτέλεσμα αυτής της απόφασης ήταν κοντά ένα  εκατομμύριο  τσιγγάνοι να οδηγηθούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως και οι εβραίοι συμπολίτες τους, και να βρουν φρικτό θάνατο στα κρεματόρια των Ναζί. Το δικό τους Ολοκαύτωμα το ονομάζουν στη γλώσσα τους Ποράιμος (Porrajmos), δηλαδή Αφανισμό.

Αλλά η Διαδρομή προς τον Αφανισμό δεν δημιουργήθηκε μέσα σε 10 μόλις χρόνια.

Η πορεία των Τσιγγάνων στην Ευρώπη είναι γεμάτη με ιστορίες εθνοκάθαρσης, εξευτελισμού, βασανιστηρίων, απαγωγών παιδιών, καταναγκαστικής εργασίας αποκλεισμού από κάθε απόπειρα (ηθελημένης ή αθέλητης) «ενσωμάτωσης» ή τριβής και παιδείας.
«Το 16ο και 17ο αιώνα, ο διωγμός των τσιγγάνων είναι καθεστώς σε όλη την Ευρώπη με διάφορες μορφές: εξόντωση με «φωτιά και σίδερο» στη Γαλλία, καταδίκη σε εξορία όλων ανεξαιρέτως από την Ισπανία, κρέμασμα στην Αγγλία και προσπάθειες εξαναγκασμένης αφομοίωσης σε άλλες χώρες. Στη Ρουμανία ήταν για αιώνες σκλάβοι: η μακραίωνη δουλεία τους τερματίστηκε μόλις το 1856. Ο διωγμός των τσιγγάνων έφτασε όμως στη συμβολική και υλική κορύφωσή του στη ναζιστική Γερμανία», αποκαλύπτοντας μια από τις πιο ενδιαφέρουσες αντιφάσεις στην ιδεολογία των Ναζί, και την δυνατότητα ως δυναμικά εξελισσόμενη ιδεολογική κατασκευή να εξοντώσουν στο μέλλον ακόμη και Άρειους την καταγωγή, καθώς η εδραιωμένη σε κριτήρια φόνου συνοχή της κοινωνίας τους εξελισσόταν από τις οικονομικές και ιστορικές περιστάσεις:

Όπως έχει επισημανθεί «στα πρώτα χρόνια του Τρίτου Ράιχ οι Ρομά αποτέλεσαν ένα πρόβλημα για τη φυλετική ιδεολογία του Χίτλερ. Ήδη είχε επικρατήσει ως πιο αξιόπιστη η εκδοχή ότι οι Ρομά είχαν μεταναστεύσει περίπου τον 11ο αιώνα μ.Χ από την περιοχή Punjab της Ινδίας αφού η γλώσσα τους είχε αξιοσημείωτες ομοιότητες με τα ινδικά και την αρχαία σανσκριτική. Με άλλα λόγια οι Ρομά μιλούσαν μία Ινδο-ευρωπαϊκή γλώσσα, απόδειξη της Άρειας καταγωγής τους.»

Οι Ναζί όμως είχαν αποφασίσει να εξαφανίσουν τους Ρομά αφού ήδη από το 1933 με την περίφημη έκθεση «το θαύμα της ζωής» είχαν εξαγγείλει το στόχο τους: να σταματήσουν την αναπαραγωγή της «ανάξιας να βιωθεί» ζωής.
«Τελικά ο ναζί φυλετιστής Hans Gunther προσέθεσε έναν κοινωνικοοικονομικό παράγοντα στην θεωρία της φυλετικής καθαρότητας. Αν και παραδέχτηκε ότι οι Ρομά είναι πράγματι απόγονοι Άρειων, προσέθεσε ότι ανήκαν στις φτωχές τάξεις και ανακατεύτηκαν με τις «κατώτερες» φυλές κατά τη διάρκεια της περιπλάνησής τους». Αυτή η φυλετική επιμειξία με τον ταξικό προσανατολισμό, «που εξηγούσε τη φτώχια και το νομαδισμό τους, απειλούσε την άρεια ομοιογένεια». Οι τσιγγάνοι έγιναν έτσι άθελά τους ο λόγος να μπολιαστεί ο καθαρός ναζί φυλετισμός με κοινωνικά κριτήρια και το 1935 με τους νόμους της Νυρεμβέργης μπήκαν στην κατηγορία των «ακοινωνικών» και έτσι τους αφαιρέθηκε η ιθαγένεια και μαζί της το στάτους του ανθρώπου και του πολίτη.

 Το 1942 ο Χίμλερ διέταξε τη μεταφορά των Ρομά στο Άουσβιτς Μπιρκενάου, διαταγή που αντιστοιχούσε στην απόφαση για την «τελική λύση» στο εβραϊκό «πρόβλημα». Το Νοέμβριο του 1943 οι Ρομά μπήκαν στο ίδιο επίπεδο με τους Εβραίους και τοποθετήθηκαν σε στρατόπεδα εξόντωσης.

Στις 2 Αυγούστου του 1944 εξοντώθηκαν σε θαλάμους αερίων όσοι είχαν απομείνει στο Άουσβιτς, σηματοδοτώντας μια από τις φρικτότερες ημέρες στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις, ο αριθμός των τσιγγάνων που έχασαν τη ζωή τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αγγίζει τις 800.000 ψυχές, ενώ και οι ναζιστικές κυβερνήσεις της Ουγγαρίας, της Ρουμανίας και της Κροατίας είχαν τη δική τους συνεισφορά στον μακάβριο απολογισμό.

Όμως, ο δικός τους Αφανισμός παραμένει άγνωστος ίσως επειδή οι τσιγγάνοι ή Ρόμα δεν κατάφεραν ποτέ να συγκροτήσουν αστική τάξη ώστε να δημιουργήσουν την δική τους μεγάλη αφήγηση μέσα από έναν πολιτισμό γραφής ή κρατική οντότητα για να υποστηρίξει την υπόθεσή τους.

Και όμως μελετητές υποστηρίζουν ότι σχεδόν ολόκληρος ο τσιγγάνικος πληθυσμός εξοντώθηκε στην Κροατία, την Εσθονία, τη Λιθουανία, αλλά και χώρες του «Ευρωπαϊκού πυρήνα» όπως το Λουξεμβούργο και η Ολλανδία.

«Η πληθυσμιακή ομάδα των Τσιγγάνων (Ρομά, Σίντι και Μανούς) πλήρωσε το μεγαλύτερο φόρο αίματος από κάθε άλλη, αν οι δολοφονίες μελών της συγκριθούν με το συνολικό πληθυσμό της. H σφαγή των Σίντι (Γερμανοί Τσιγγάνοι) και των Ρομά δεν αναγνωρίζεται σήμερα (τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα) ως γενοκτονία, και το 2005 όταν έγινε η μεγάλη εκδήλωση για τα εγκαίνια του μνημείου του Ολοκαυτώματος στο Βερολίνο από το μνημείο – και από τη Μνήμη – αποκλείστηκαν (και) τα θύματα Τσιγγάνοι.»
Αλλά το ιντερμέτζιο του Ολοκαυτώματος, που θα έκαιγε μια ολόκληρη ήπειρο και εκατομμύρια από τους χριστιανικούς της και όχι μόνο πληθυσμούς, έχοντας ως θύμα πέρα από τις ζωές και τον ίδιο τον πολιτισμό της, περιλάμβανε και τους Τσιγγάνους.

«Όπου πήγαμε στρέψαμε το γιο ενάντια στον πατέρα και κάναμε το φίλο, του φίλου του εχθρό» έγραψε ο Μπρεχτ στο «Τρόμος και Αθλιότητα του Γ' Ράιχ».

Όμως ο ναζισμός, παρ' όλο που άφησε πίσω έναν κόσμο ερειπωμένο, δεν έχει «ψοφήσει»: Είναι ακόμη παρών,  κρυμμένος χρόνια μέσα στο κουκούλι του, όπως θύμιζε ο Πρίμο Λέβι, και σήμερα βγάζει σιγά σιγά το κεφάλι του έξω και μας κοιτά, μικρό μάτι του σκότους που μεγαλώνει το μέσα κι έξω μας σκότος. Από μια πολιτική τάξη που θέλει ή ανέχεται  (καθένας κι ένα αξίωμα, σαν το πουλί μες το κλουβί του, δεν έγραψε ο Σεφέρης;) την ιστορική ροή προς την νέα δουλεία για τους πολλούς γραφικοποιώντας κάθε αντίσταση μιας φύσης ανθρώπινης που πρέπει να πεθάνει, και από μια κοινωνία που από την Αραβοφοβία (πχ κατσαριδοποίηση των Παλαιστινίων) μέχρι τον αντισημιτισμό, και από τους Τζιχαντιστές στην Ανατολή μέχρι τους νεοναζί στην Δύση (ο Μπρέιβικ ζει ανάμεσα μας), οι φυλετικοθρησκευτικές αναγνώσεις όλων των πλευρών  διαχέονται ως κυρίαρχος λόγος για να συγκαλύψουν τις οικονομικοπολιτικές αιτίες, αποτελώντας το πιο γόνιμο χωράφι για το «Θηρίο». 

Σε έναν κόσμο που τον αφήνουν πολιτικά και φιλοσοφικά απαίδευτο για να τον χειραγωγούν διαρκώς, που χειραγωγώντας τον φόβο και την ανάγκη του (αλλά και τις υπαρκτές του αντιθέσεις σε σχέση με το καλό και το κακό), αλληλοεξοντώνεται ευκολότερα από ό,τι οργανώνεται για να σωθεί, ο ναζισμός, παρ' όλο που άφησε πίσω του έναν κόσμο ερειπωμένο, δεν έχει «ψοφήσει»: Χρόνια προετοίμαζε την αλλαγή του για να εμφανιστεί ξανά με καινούργιο πρόσωπο, μη αναγνωρίσιμο, πιο αξιοσέβαστο, προσαρμοσμένος στις καινούργιες συνθήκες ενός πλανήτη ο οποίος έβγαινε από την καταστροφή που ο ίδιος ο φασισμός είχε προκαλέσει» (Λέβι). Κι όμως το παλίμψηστο του αποτελείται από τις πολλές μικρές μας συμπεριφορές, και από τις πολλές μας απουσίες από όλες τις σημαντικές για μας αποφάσεις, πρεζομένοι και πρεζομένες μπροστά στην μιντιακή αναπαράσταση ενός κόσμου που όσο πεθαίνει τόσο πιο έντονα μακιγιάρεται.

 
Η Άρεντ όριζε ως το πιο σημαντικό καθήκον μας στον αντιφασιστικό αγώνα και στην παροχή της αντίστοιχης αντιφασιστικής παιδείας το να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τι είναι αυτό που μετατρέπει απλούς ανθρώπους σε όργανα του ολοκληρωτισμού. Είχε επισημάνει πως ο μέγιστος κίνδυνος δεν προέρχεται μονάχα από την ατόφια συγκρότηση του ναζισμού (γι’ αυτό και υπάρχει κι ένας βαθιά συστημικός αντιφασισμός… ένας αντιφασισμός που δρα λεκτικά ως πεδίο συνοχής της διαπλοκής της μεταδημοκρατίας την ίδια στιγμή που πρακτικά τον και την υπο-στηρίζει) αλλά από την τάση απενοχοποίησης και αποδοχής συγκεκριμένων καθεστώτων και συμπεριφορών μπροστά στην σύγκριση με το απόλυτο Κακό.

Σήμερα η προειδοποίησή της ακούγεται ίσως περισσότερο επίκαιρη από ποτέ και συμπυκνώνει την απειλή του ναζισμού και την μέγιστη ανηθικότητα της ύπαρξης αντιφασισμού πολλών ταχυτήτων, της αποδοχής να υπάρχουν ξεχασμένα ολοκαυτώματα όπως των Ρομά, αφανισμένων διπλά, ως Άνθρωποι κι ως Μνήμη: «Ο μεγαλύτερος κίνδυνος στο να αναγνωρίσουμε τον ολοκληρωτισμό ως την κατάρα του αιώνα θα ήταν μια τέτοια εμμονή με αυτόν που θα μας εμποδίζουμε να δούμε τα πολλά εκείνα μικρά και όχι τόσο μικρά κακά με τα οποία είναι στρωμένος ο δρόμος προς την κόλαση.» Και όταν φτάσουμε εκεί στο όνομα της «καλύτερης θέας», στο όνομα της «προόδου», θα μπορούμε (θα επιβάλλεται) να πέσουμε από την κορυφή της κλίμακας «με το κεφάλι προς τα κάτω». Porrajmos, δηλαδή Αφανισμός…


πηγή tvxs.gr
eagainst.com
athriskos.gr
exandasdocumentaries.com
agon.gr

Ολόκληρη η ανακοίνωση της ΟΙΥΕ:

Μόνο οργή δημιουργεί στους εργαζόμενους, η νέα προκλητική παρέμβαση του ΣΕΒ, ενάντια σε κάθε προσπάθεια επιστροφής  των εργασιακών σχέσεων στα προ του 2009 επίπεδα.

Σύμφωνα με τη «συμπαθή τάξη» των μεγαλοβιομηχάνων, των μεγαλοτραπεζιτών, των μεγαλοεπιχειρηματιών, με τις εκατοντάδες offshore εταιρείες, τις τεράστιες προσωπικές περιουσίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, τις συλλογές έργων τέχνης κλπ,  οι αξιοπρεπείς μισθοί, η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και η δράση των συνδικάτων, είναι «στρέβλωση»  και επιστροφή σε μια αντιπαραγωγική κοινωνία! 

Οι εργαζόμενοι είναι αλήθεια ότι δεν τρέφουμε  μεγάλη εκτίμηση στα έργα και τις ημέρες των «εργοδοτών»,  ιδίως  εκείνων που στηρίζουν και εκπροσωπούν την λεγόμενη "ανήθικη επιχειρηματικότητα" στους οποίους περιλαμβάνονται πολλοί  τραπεζοβιομήχανοι.  Και αυτό διότι είναι υπεύθυνοι για πολλά από τα δεινά που ταλαιπώρησαν και συνεχίζουν να ταλαιπωρούν τον τόπο.

Η συγκεκριμένη επιχειρηματική συνομοταξία, παρ’ ότι συχνά κατηγορεί κράτος και εργαζόμενους για «αγκυλώσεις» και «αντιπαραγωγικότητα», χαρακτηρίζεται η ίδια από δύο βασικά στοιχεία: α) είναι κρατικοδίαιτη και  επομένως  παρασιτική, β) αποφεύγει εδώ και δεκαετίες τις επενδύσεις επειδή έχει τη λογική του καρτέλ, καθώς αυτός είναι ο ευκολότερος δρόμος για εύκολη συσσώρευση τεράστιων κερδών χωρίς επιχειρηματικό ρίσκο.

Πέραν αυτού, η «επιχειρηματικότητα»  που στηρίζει ο ΣΕΒ και αφού η χώρα έφτασε στον πάτο και με δική της  ευθύνη, σήμερα αποτελεί  βασικό συντελεστή στη διαμόρφωση  των μνημονιακών προγραμμάτων και  ιδιαίτερα στην κατεδάφιση του εργατικού δικαίου και του κοινωνικού κράτους, θεωρώντας ότι έτσι παίρνουν ιστορική ρεβάνς για τις εργατικές κατακτήσεις ενός αιώνα.

Αποτελεί μέγιστη πρόκληση, αυτοί οι οποίοι αφού θησαύρισαν στις πλάτες των εργαζομένων επί δεκαετίες, βρήκαν σήμερα την κρίση ως ευκαιρία όχι μόνο για να  επιβάλουν μισθούς πείνας και να διαλύσουν κάθε στοιχειώδη συλλογική προστασία των εργαζομένων, αλλά και να πτωχεύσουν δολίως τις επιχειρήσεις τους, πετώντας σαν σκουπίδια τους εργαζόμενους. 

Άλλωστε, στην επικαιρότητα είναι σήμερα μια ξεχωριστή επιχειρηματική οικογένεια, της οποίας ο πρόγονος διετέλεσε εμβληματικός Πρόεδρος του ΣΕΒ και διαμόρφωσε «εργοδοτικές» συνειδήσεις και πρακτικές. Πρόκειται φυσικά για την «Αγία Οικογένεια» του ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΥ με 12.000 εργαζόμενους και άλλους 40.000 που εργάζονται σε προμηθευτές της, να ζουν αυτή τη στιγμή έναν εργασιακό εφιάλτη. 

Οι εργαζόμενοι, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, είμαστε ενάντια σε κάθε προσπάθεια επιστροφής στα προ του 2009 «επιχειρηματικά μοντέλα», διότι αυτό αποτελεί πραγματικά «στρέβλωση» και επιστροφή σε μια αντιπαραγωγική κοινωνία!



Για την ΟΙΥΕ

Ολόκληρη η ανακοίνωση της ΠΟΕΔΗΝ:


ΟΛΟΙ ΦΤΑΙΝΕ (Δικαστές και μη) πλην της κυβέρνησης
Ατομικές Συμβάσεις Μίσθωσης Έργου χωρίς ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
Προσλήψεις ΡΟΥΣΦΕΤΙΑ μέσω ΚΕΕΛΠΝΟ (νέα μαγειρέματα ΞΑΝΘΟΥ – ΠΟΛΑΚΗ)
Εγκαίνια στις στάχτες του ΕΣΥ και του ΕΚΑΒ

Είμαστε ενάντια στις ποινικές Διώξεις των Εργαζομένων και στελεχών του Γενικού Νοσοκομείου Τρικάλων, που προσπάθησαν εκ της Διοικητικής θέσεως που κατέχουν να υλοποιήσουν την απόφαση της Διοίκησης του Νοσοκομείου, για την εκδίωξη του εργολάβου και τη σύναψη ατομικών συμβάσεων έργου των πρώην εργολαβικών εργαζομένων απ’ ευθείας από το Νοσοκομείο.
Πάγια και διαχρονική θέση της ΠΟΕΔΗΝ είναι η εκδίωξη των εργολάβων, που «πίνουν το αίμα» των εργαζομένων, η επανασύσταση των οργανικών θέσεων στις υποστηρικτικές ειδικότητες και η μόνιμη σταθερή εργασία για όλους.
Για άλλη μία φορά δεν μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστες τις αναρτήσεις στο facebook του Αν. Υπουργού Υγείας κο. Πολάκη, κατά παντός επιστητού, αποθεώνοντας το λαϊκισμό που πρεσβεύει.
Προσπαθεί να ισορροπεί σε δύο βάρκες.
Αν και βρίσκεται στην Μνημονιακή βάρκα της εξουσίας, που κατά δήλωση του Υπουργού Οικονομικών και τις λεπτομέρειες του προγράμματος ανέλαβαν οι ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ (κάνουν κουμάντο σε όλα), θέλει να εμφανίζεται ότι βρίσκεται στη βάρκα της κοινωνικής αναγκαιότητας κατάργησης των Μνημονίων. Δεν τον αφήνουν δήθεν οι εχθροί της φαντασίας του να εφαρμόσει την πολιτική της κυβέρνησης στην Υγεία!!!
Το μόνο που καταφέρνουν οι Υπουργοί της Υγείας, οι επαναστάτες του τίποτα, είναι να πνίγονται σε μία κουταλιά νερό.
Πολεμάνε τον αέρα κοπανιστό.
Φταίμε όλο εμείς, όλοι οι άλλοι και όχι η κυβέρνηση που υπογράφει ότι της δίνουν οι ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ, με κλειστά μάτια.
Στο ζήτημα των ατομικών συμβάσεων έργου η κυβέρνηση προσπαθεί να βγει από πάνω με άσφαιρες τουφεκιές.
Η εκδίωξη των εργολάβων και η σύναψη ατομικών συμβάσεων μίσθωσης έργου γίνεται κατ’ απόλυτη συμφωνία με το ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ, αφενός επειδή μειώνει το κόστος και αφετέρου επιβάλλει τον εργασιακό μεσαίωνα στους πρώην εργολαβικούς εργαζόμενους που συνάπτουν ατομικές συμβάσεις μίσθωσης έργου, χωρίς εργασιακά δικαιώματα.
Πρώτα είχαμε τους εργολάβους που έπιναν το αίμα στους εργαζόμενους, έπαιρναν εργολαβίες από τα Νοσοκομεία με υψηλότατο κόστος, προσφέροντας χαμηλής ποιότητας υπηρεσίες προσφέροντας συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα και τώρα έχουμε το Δημόσιο να πίνει το αίμα των πρώην εργολαβικών εργαζόμενων.
Με τις ατομικές συμβάσεις μίσθωσης έργου που συνάπτουν δεν δικαιούνται κανονική άδεια, δεν δικαιούνται αναρρωτική άδεια (σε περίπτωση απουσίας τους φέρνουν τον αντικαταστάτη και τον πληρώνουν οι ίδιοι), δεν δικαιούνται Βαρέα και Ανθυγιεινά Επιδόματα και ένσημα ΙΚΑ καθ’ ότι εργάζονται οι περισσότεροι με μερική απασχόληση. Εργάζονται σπαστά ωράρια πρωί – απόγευμα – νύκτα. Αμείβονται οι πεντάωροι με 380 ευρώ το μήνα. Πληρώνονται μία φορά το πεντάμηνο επειδή δεν έχουν χρήματα τα Νοσοκομεία. Παρά ταύτα ο Αν. Υπουργός Υγείας ζητάει να αποθεώσουμε την κυβέρνηση για το έργο που παράγει!!! Για την μετάβαση των εργολαβικών εργαζόμενων από τη σκύλα στη Χάρυβδη.
Τα εμπόδια στην εκδίωξη των εργολάβων δεν τα βάζουν οι Δικαστές. Η ίδια η κυβέρνηση βάζει τρικλοποδιές στον εαυτό της καθ’ ότι ο Ν. 4368/2016 άρθρο 97 που ψήφισε δεν θεσμοθετεί την υποχρεωτικότητα στις Διοικήσεις των φορέων του Υπουργείου Υγείας να εκδιώξουν τους εργολάβους, αλλά καθορίζει την προαιρετικότητα (αναφέρει η διάταξη για την καθαριότητα των κτιρίων, την εστίαση, την φύλαξη με απόφαση Δ.Σ. των Φορέων είναι δυνατόν να συνάπτονται ατομικές συμβάσεις μίσθωσης έργου ....).
Η σύναψη ατομικών συμβάσεων έργου γίνεται κατ’ απόλυτη συμφωνία με τους ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ καθ’ ότι μειώνεται το κόστος και επιδιώκεται η προώθηση νέου μοντέλου απασχόλησης στο Δημόσιο.
Η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Υγείας προσπαθεί να επιλύσει εργασιακά δικαιώματα των εν λόγω εργαζομένων με εγκυκλίους.
Οι εγκύκλιοι όμως δεν ανατρέπουν τους Νόμους. Γι’ αυτό δεν τις λαμβάνουν υπ’ όψιν οι Δικαστές. Δεν τις λαμβάνει υπ’ όψιν ούτε το Ελεγκτικό Συνέδριο. Οι Υπηρεσίες Επιτροπών του Ελεγκτικού Συνεδρίου επιστρέφουν αθεώρητα Εντάλματα πληρωμής των εν λόγω εργαζομένων, επειδή δεν δέχονται τις εγκυκλίους του Υπουργείου Υγείας, αλλά όσα προβλέπουν οι Νόμοι. Είναι και αυτοί δικαστές. Ευνοούν και οι εν λόγω δικαστές την διαφθορά ή βάζουν εμπόδια στην πολιτική της κυβέρνησης; Μην τρελαθούμε!!!
Φαντάσματα βλέπουν παντού!!! Και επιδίδονται σε κυνήγι μαγισσών.
Τα προβλήματα θα επιλυθούν (ανεξαρτήτως βούλησης ή όχι των δικαστών) με την τροποποίηση του θεσμικού πλαισίου, για υποχρεωτική εκδίωξη των εργολάβων και την πρόσληψη των εργολαβικών εργαζόμενων με συμβάσεις εργασίας (αορίστου χρόνου).
Δεν θα το πράξουν αυτό ο κος Ξανθός και ο κος Πολάκης. Τρέμουν την ΤΡΟΪΚΑ επειδή θεωρούνται νέες προσλήψεις. Κατά τα άλλα φταίνε οι δικαστές.
Περνάνε από την πίσω πόρτα το νέο μοντέλο προσλήψεων στο ΕΣΥ και το ΕΚΑΒ.
Θα προσλαμβάνει το ΚΕΕΛΠΝΟ εργαζόμενους με ατομικές συμβάσεις μίσθωσης έργου, χωρίς ΑΣΕΠ και εργασιακά δικαιώματα και θα τους διαθέτει στις Μονάδες του ΕΣΥ και του ΕΚΑΒ.
Ποιο; Το ΚΕΕΛΠΝΟ που δεν κατάφερε να ολοκληρώσει λόγω των γνωστών μαγειρεμάτων το διαγωνισμό των 500 θέσεων για την κάλυψη των ΜΕΘ από τον Νοέμβριο του έτους 2015 και συνεχίζουν να είναι κλειστές 200 έτοιμες κλίνες ΜΕΘ.
Πάνω από όλα τα ρουσφέτια με μισθούς πείνας, χωρίς εργασιακά δικαιώματα.
Το ΚΕΕΛΠΝΟ προκήρυξε διαγωνισμό 855 θέσεων προσωπικού με ατομικές συμβάσεις μίσθωσης έργου για την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης!!! τις οποίες θα διαθέσει στα Νοσοκομεία. Προσλήψεις εκτός ΑΣΕΠ με αξιολόγηση όπως λέει ο διαγωνισμός των τυπικών προσόντων και των κοινωνικών κριτηρίων.
Ποια κοινωνικά κριτήρια και ποια κρίση; Κοινωνικό κριτήριο είναι ένα και μοναδικό. Όσοι ψήφισαν ή προσκύνησαν τον ΣΥΡΙΖΑ!!!
Να πάψουν οι Υπουργοί της Υγείας να ρίχνουν τη μπάλα στην εξέδρα και να ζητήσουν συγνώμη από τον ελληνικό λαό, γιατί είναι κοντά να κερδίσουν το χρυσό μετάλλιο της Διάλυσης του ΕΣΥ.
Όλα αυτά που λένε και κάνουν είναι στάχτη στα μάτια!!!
Τι έχουν να απαντήσουν στα στοιχεία της ΠΟΕΔΗΝ για την εικόνα διάλυσης που εμφανίζει το ΕΣΥ;
Μετά το φιάσκο της Σαντορίνης είχαμε τα εγκαίνια 11 νέων Ασθενοφόρων στην Ήπειρο!!! Πάλι καλά που φύλαξαν και δεν έστειλαν τον ίδιο τον Πρωθυπουργό να τα εγκαινιάσει.
Θυμίζουμε ότι ο διαγωνισμός προμήθειας νέων ασθενοφόρων για πολλές περιοχές όπως και για τα 15 νέα Ασθενοφόρα της Δυτικής Ελλάδας κατήντησε το γεφύρι της Άρτας, λόγω αντικρουόμενων επιχειρηματικών συμφερόντων.
Τα 11 ασθενοφόρα της Ηπείρου δεν κρύβουν το τεράστιο πρόβλημα που υπάρχει με τις διακομιδές. Λόγω έλλειψης Ασθενοφόρων και Πληρωμάτων Ασθενοφόρων οι διακομιδές καθυστερούν, γίνονται με ιδιωτικά ακατάλληλα μέσα, αγροτικά οχήματα και ιδιωτικά Ασθενοφόρα με επιβάρυνση των ασθενών. Πεθαίνουν ασθενείς εξαιτίας των καθυστερήσεων.
Δεν υπάρχουν χρήματα για τη συντήρηση των πεπαλαιωμένων ασθενοφόρων και για την προμήθεια καυσίμων.
Σας κοινοποιούμε αναφορές εργαζομένων και του Σωματείου Εργαζομένων του τοπικού ΕΚΑΒ για τα τραγικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν στο ΕΚΑΒ Δυτικής Ελλάδας και Ιονίων Νήσων, για να αντιληφθείτε πόσο επικίνδυνη είναι η κυβέρνηση για τη Δημόσια Υγεία.
Ζητιάνεψαν 650 ευρώ οι εργαζόμενοι του ΕΚΑΒ Αγρινίου – Αμφιλοχίας για να αγοράσουν μεταχειρισμένα ανταλλακτικά για να επισκευάσουν και να θέσουν σε λειτουργία δύο Ασθενοφόρα. Υπάρχουν επτά Ασθενοφόρα που είναι σε κακό χάλι με 650.000 χιλιόμετρα το καθ’ ένα. Δεν διαθέτουν κλιματισμό και κάνουν αέρα στους ασθενείς με χαρτόνια.
Το όχημα της Αμφιλοχίας συχνά μένει εκτός λειτουργίας γιατί έχει κόφτη καυσίμων (διαθέτουν χρήματα σε καύσιμα για συγκεκριμένα χιλιόμετρα και όχι σύμφωνα με τις ανάγκες). Τα Ασθενοφόρα εμφανίζουν μεγάλες ζημιές που δεν επισκευάζονται λόγω έλλειψης χρημάτων και καθίστανται επικίνδυνα για τις διακομιδές των ασθενών.
Σας κοινοποιούμε την ΟΔΥΣΣΕΙΑ πολίτη των Καλαβρύτων προκειμένου να καταφέρει να διακομισθεί στο Νοσοκομείο Αιγίου λόγω έλλειψης Ασθενοφόρου.
Τα εγκαίνια του «φαίνεσθε» δεν κρύβουν την εικόνα διάλυσης και καταστροφής των Νοσοκομείων, της Πρωτοβάθμιας Περίθαλψης, της Ψυχικής Υγείας και του ΕΚΑΒ.
Φτάνουν πια οι κορδέλες των εγκαινίων.

           ΓΙΑ ΤΗΝ Ε.Ε. ΤΗΣ ΠΟΕΔΗΝ

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ                       Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΣ          ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Ο τυφώνας Nida πέρασε από το Χονγκ Κονγκ σήμερα, διαταράσσοντας τη λειτουργία του διεθνούς οικονομικού κέντρου και προκαλώντας ακυρώσεις πτήσεων ή καθυστερήσεις στις απογειώσεις εκατοντάδων πτήσεων. Η ταχύτητα των ανέμων φτάνει στα 100 χλμ, την ώρα, ενώ οι αρχές προειδοποίησαν για το ενδεχόμενο σφοδρών βροχοπτώσεων.

Περισσότερες από 150 πτήσεις ακυρώθηκαν, καθώς η κατάσταση ανάγκης στα αεροδρόμιο του Χονγκ Κονγκ αναμένεται ότι θα εφαρμοστεί μέχρι τις 14:00 μετά το μεσημέρι τοπική ώρα. Χιλιάδες επιβάτες έχουν συγκεντρωθεί στο αεροδρόμιο, ενώ περισσότερες από 325 πτήσεις αναμένεται ότι θα προγραμματιστούν για νέες αναχωρήσεις. Τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας λειτουργούν επίσης περιστασιακά κι αναλόγως των καιρικών συνθηκών.





πηγή ΑΠΕ

Την επαναβεβαίωση των όσων συμφωνήθηκαν στη σύσκεψη της Πάτρας, προσθέτοντας νέες δράσεις που αφορούν τον Ασφαλιστικό νόμο, αποφάσισαν στο Βόλο το Σάββατο 30 Ιουλίου 2016, οι πρόεδροι και μέλη των  Διοικητικών Συμβουλίων της ΠΟΕΣΥ, των Ενώσεων Συντακτών, των Ενώσεων Προσωπικού και Τεχνικών Τύπου καθώς και εκπρόσωποι των τριών δημοσιογραφικών ασφαλιστικών Ταμείων περίθαλψης, πρόνοιας και επικούρησης, του ΕΔΟΕΑΠ και των δυο ΤΕΑΣ.

Η σύσκεψη που διοργανώθηκε μετά από πρωτοβουλία της Ένωσης Συντακτών Θεσσαλίας, Στερεάς Ελλάδας και Εύβοιας (ΕΣΗΕΘΣΤΕ-Ε), κατέδειξε για ακόμη μία φορά το αρραγές μέτωπο που υπάρχει στο χώρο του Τύπου, την ανάγκη για τη διάσωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, των ανέργων και των συνταξιούχων της Ενημέρωσης, αλλά και την κατεύθυνση της ασφαλιστικής διεύρυνσης των παραπάνω Ταμείων των εργαζομένων στα ΜΜΕ.

Κατά τη διάρκεια της συνάντησης στο Βόλο, συμφωνήθηκαν:

1.Κοινή αγωνιστική στάση για τη διατήρηση του Αγγελιοσήμου και την επέκτασή του στο διαδίκτυο. Η παράταση των 45 ημερών που δόθηκε από την Κυβέρνηση για τη διατήρηση του Αγγελιοσήμου, δεν εφησυχάζει τις Ενώσεις στο χώρο του Τύπου, αντίθετα τις θέτει σε πλήρη εγρήγορση. 
2.Πάγια θέση ότι το Αγγελιόσημο, το έσοδο δηλαδή για τη λειτουργία των Ταμείων του Κλάδου, αποτελεί «οιονεί» εργοδοτική (ασφαλιστική) εισφορά με ανταποδοτικό χαρακτήρα, που υποκαθιστά εργοδοτικές εισφορές, όπως αναφέρεται και στο σχετικό έγγραφο - θέση του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων.
3.Διεκδίκηση της αυτονομίας του ΕΤΑΠ ΜΜΕ, ως προϋπόθεση για την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της δημοσιογραφικής λειτουργίας και τη διασφάλιση του αγαθού της Ενημέρωσης.
4.Υπεράσπιση του ΕΔΟΕΑΠ και των δύο ΤΕΑΣ ως αυτοδιοικούμενων φορέων υποχρεωτικής κοινωνικής ασφάλισης, χωρίς αλλοίωση του χαρακτήρα και του περιεχομένου τους.
5.Αγωνιστική ετοιμότητα του κλάδου να αντιμετωπίσει το νέο νόμο για τα εργασιακά, ο οποίος -σύμφωνα με τα όσα έχουν γίνει γνωστά- έρχεται να καταβαραθρώσει τις πάγιες θέσεις των εργαζομένων στα ΜΜΕ για υπεράσπιση και διεκδίκηση κλαδικών ΣΣΕ, κατοχύρωση του δικαιώματος στη μισθωτή εργασία και προάσπιση των συνδικαλιστικών ελευθεριών. Άμεση νομοθετική ρύθμιση προκειμένου να επιλυθεί το θέμα με τα Δελτία Παροχής Υπηρεσιών, καθώς από την 1/1/2017 οι συνάδελφοι μας  που αναγκάζονται να τα χρησιμοποιούν θα δουν τις όποιες αποδοχές τους να μειώνονται ακόμη περισσότερο.
6.Επεξεργασία και κατάθεση προτάσεων των Διοικητικών Συμβουλίων προς τη Συντονιστική Επιτροπή που έχει συγκροτηθεί, επί των δύο νομικών κειμένων που κατατέθηκαν στη σύσκεψη. 

Η τελική πρόταση όταν ολοκληρωθεί από την Συντονιστική Επιτροπή, θα κατατεθεί άμεσα σε μία από τις επόμενες τριμερείς συναντήσεις που πραγματοποιούνται με τις Εργοδοτικές Ενώσεις και το Υπουργείο Εργασίας.

Οι συμμετέχοντες

ΠΟΕΣΥ, ΕΣΗΕΑ, ΕΣΗΕΜ-Θ, ΕΣΗΕΠΗΝ, ΕΣΗΕΘΣΤΕ-Ε,ΕΣΠΗΤ, ΕΠΗΕΑ, ΕΠΗΕΘ, ΕΤΗΠΤΑ, ΕΔΟΕΑΠ, ΤΕΑΣ, ΕΤΑΣ

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ αποφάσισε την κήρυξη 5ωρης στάσης εργασίας από τις 11 το πρωί έως τις 4 το απόγευμα αύριο Τρίτη, 2 Αυγούστου 2016, ημέρα πραγματοποίησης της Γενικής Συνέλευσης του ΕΔΟΕΑΠ.

Στη στάση εργασίας συμμετέχουν όλοι οι συντάκτες, που εργάζονται σε όλα τα ιδιωτικά, δημόσια και δημοτικά ΜΜΕ (έντυπα, ραδιοτηλεοπτικά και διαδικτυακά) στην ΕΡΤ, στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, στη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και Επικοινωνίας και στα Γραφεία Τύπου, προκειμένου να ασκήσουν το συνδικαλιστικό τους δικαίωμα.

Οι δημοσιογράφοι παλεύουν για την αυτοτέλεια των Ταμείων και τη διασφάλιση του πόρου, ο οποίος θα εξασφαλίσει τη βιωσιμότητά τους. Τα δημοσιογραφικά Ταμεία και οι δημοσιογραφικές Ενώσεις είναι αδιαπραγμάτευτη ζώνη ανεξαρτησίας και διασφάλισης για την ελευθερία της έκφρασης, τις ΣΣΕ και το δικαίωμα της κοινής γνώμης για υπεύθυνη ενημέρωση.

Καλούμε όλους τους δημοσιογράφους να προσέλθουν στην αυριανή κρίσιμη Γενική Συνέλευση του ΕΔΟΕΑΠ για να δοθεί ξεκάθαρο μήνυμα ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να απολέσουμε τη σημαντικότερη κατάκτηση του Κλάδου.

ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

Ανέστης Ταρπάγκος 
αναδημοσίευση από rproject

Κύρια και σχεδόν αποκλειστική έκφραση της αστικής πολιτικής στην τελευταία εξαετία (2010 - 16) στάθηκε η εφαρμογή των τριών μνημονίων και των εκατοντάδων εφαρμοστικών τους νόμων και ρυθμίσεων.

Οι άλλες πλευρές της κρατικής πολιτικής, είτε αφορούσαν την υγειονομική περίθαλψη, είτε την κατασκευή έργων υποδομής, είτε τους εκπαιδευτικούς μηχανισμούς, περιήλθαν σε δεύτερη μοίρα, περιθωριοποιήθηκαν και προσαρμόστηκαν στα μνημονιακά δεδομένα. Η φύση αυτής της μνημονιακής πολιτικής υπήρξε δυσδιάστατη, δηλαδή προέρχονταν από δύο παραμέτρους : Την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου, καθώς και την διασφάλιση των όρων αποπληρωμής των τοκοχρεολυσίων του διογκωμένου δημόσιου χρέους. Οι φορείς που επέβαλαν τα μνημονιακά μέτρα ήταν αφενός τα όργανα της ευρωπαϊκής νομισματικής ενοποίησης, και από την άλλη πλευρά η ελληνική αστική τάξη. Άλλωστε η κοινή ευρωπαϊκή οικονομική και δημοσιονομική πολιτική δεν ήταν ένας στενός κορσές, μια δικτατορική οικονομική επιβολή από «εξωγενείς» παράγοντες, που δημιουργούσαν «κατοχή», αλλά ήταν αυτή η ίδια η ευρωπαϊκή ενοποίηση των αστικών τάξεων, και προφανώς και πρωτίστως της ελληνικής.

Η διπλή φύση και στόχευση των μνημονίων

          Αυτή η διπλή φύση των συνεχών μνημονίων συνάγεται από το ίδιο τους το περιεχόμενο :

          Από τη μια πλευρά πρόκειται για μέτρα απορρύθμισης της μισθωτής εργασίας σε όλα τα επίπεδα : Μείωση μισθών και συντάξεων, ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, υπερδιογκωμένη ανεργία κλπ. Αυτό έγινε προκειμένου να καταστεί η εργατική δύναμη φθηνή, πειθήνια και αποδιαρθρωμένη, έτσι ώστε να αντιμετωπιστεί η καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης, να σταματήσει η ζημιογόνος δραστηριότητα της πλειονότητας των ιδιωτικών επιχειρήσεων και να ενισχυθεί εκ νέου η καπιταλιστική κερδοφορία.

          Από την άλλη πλευρά μέτρα δημοσιονομικής πειθάρχησης, προκειμένου να διασφαλιστούν οι όροι αποπληρωμής των δανείων που συνήψαν όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ). Έτσι αυτά αφορούσαν αφενός την δραστική και πάγια περικοπή των δημόσιων κοινωνικών δαπανών (υγείας, πρόνοιας, εκπαίδευσης, πολιτισμού), αφετέρου την πρόσθετη φορολογική επιβάρυνση των λαϊκών τάξεων (αύξηση του ΦΠΑ, ΕΝΦΙΑ, φορολόγηση ελευθέρων επαγγελματιών κ.ά.).

          Άρα επρόκειτο αθροιστικά για μέτρα που στόχευαν στο εσωτερικό του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού στην ανάταξη της κερδοφορίας του επιχειρηματικού κεφαλαίου, και στο ευρωπαϊκό επίπεδο στην εξυπηρέτηση της κερδοσκοπίας του τραπεζικού κεφαλαίου, του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Το αποτέλεσμα ήταν να επιβληθούν και να σταθεροποιηθούν μαζικά μορφές εξαγωγής απόλυτης υπεραξίας σε σχέση με την κυριαρχία στο ευρωπαϊκό επίπεδο του καπιταλισμού της σχετικής υπεραξίας, στη βάση του οποίου και πραγματοποιείται ο διεθνής ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός.

          Κατά συνέπεια οι πολιτικές λογικές που επικεντρώνονται μονοδιάστατα στη μία πλευρά των πραγμάτων, δηλαδή στον ρόλο της λειτουργίας και μόνον  της ζώνης του ευρώ, και άρα αναζητούν την διέξοδο αποκλειστικά και κυρίαρχα στην έξοδο από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, και θέτουν στο απυρόβλητο ουσιαστικά την άλλη πλευρά των πραγμάτων, θέτουν ουσιαστικά στο απυρόβλητο την κρίση και την ανάταξη του ελληνικού καπιταλισμού, ο οποίος μετατρέπεται σε «εθνική οικονομία» που χρειάζεται να «αναπτυχθεί» κατά έναν τρόπο αυτόνομο και εθνικά ανεξάρτητο. Έτσι αυτή η οπτική μετατοπίζεται από το πεδίο του αναντικατάστατου αντικαπιταλισμού, της κατάργησης δηλαδή των μνημονίων ως εργαλείων ανασύνταξης της κερδοφορίας της ελληνικής αστικής τάξης, στο επίπεδο της «απαλλαγής από την υποτέλεια», της «απελευθέρωσης» της χώρας και της οικονομίας της, πράγμα που στερεί από την αριστερή ριζοσπαστική πολιτική τα χαρακτηριστικά της λαϊκότητας, της ταξικότητας και της επαναστατικότητας.

          Το ζήτημα μπορεί να εξετασθεί και από μια άλλη σκοπιά : Η επιδιωκόμενη αποχώρηση από την ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αποσκοπεί, όπως διακηρύσσεται σε όλους τους τόνους, πρωταρχικά στην ολοσχερή κατάργηση των τριών μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων. Προφανώς μια τέτοια επιδίωξη δεν μπορεί παρά να έχει άμεσο χαρακτήρα, και δεν μπορεί να συναρτάται από τους όποιους ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης, που θα επέβαλαν μια σταδιακή άρση των μνημονιακών ρυθμίσεων σε βάθος χρόνου, γιατί αυτό θα παρέπεμπε ευθέως στην μέχρι σήμερα κυβερνητική πρακτική των αστικών μνημονιακών κομμάτων. Εάν λοιπόν αυτό πραγματικά συμβεί, όπως επιδιώκουν οι αριστερές ριζοσπαστικές δυνάμεις, και δεν παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες, τότε εκ των πραγμάτων και χωρίς περιστροφές τίθεται ζήτημα οικονομικού και κοινωνικού καθεστώτος στη χώρα.

          Αυτό συμβαίνει γιατί οι μνημονιακές ρυθμίσεις, των οποίων επιζητείται η ακύρωση, είναι πλέον σήμερα ο απαρέγκλιτος όρος και συνθήκη για την αναπαραγωγή, με όρους κερδοφορίας, της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας. Αν ο ελληνικός επιχειρηματικός τομέας κατόρθωσε να επιβιώσει και να αναταχθεί σε σημαντικό βαθμό, και όχι καθ’ ολοκληρία, στην τελευταία οκταετία της κρίσης υπερσυσσώρευσης, αυτό έγινε χάρις στην άτεγκτη εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής. Κατά συνέπεια κατάργηση των μνημονίων σημαίνει ευθέως καθαίρεση των σύγχρονων θεμελίων (εξαγωγής μορφών απόλυτης υπεραξίας) στα οποία εδράζεται η σημερινή καπιταλιστική ανάπτυξη. Μια τέτοια προοπτική θα οδηγούσε σε σαφή επιδείνωση της καπιταλιστικής κρίσης, συνέχιση της εντατικής εκκαθάρισης των ζημιογόνων επιχειρήσεων, και έτι περαιτέρω διόγκωση της ανεργίας σε δυσθεώρητα επίπεδα.

Ο κλονισμός των πυλώνων της καπιταλιστικής ανάπτυξης

          Μ’ άλλες λέξεις, η ακύρωση των μνημονίων (και επαναλαμβάνουμε εφόσον πραγματοποιηθεί στην ολότητά της), οδηγεί στη δρομολόγηση ισχυρών τάσεων «κατάρρευσης» του ελληνικού καπιταλισμού, πράγμα που άμεσα θέτει ζητήματα καθεστωτικού χαρακτήρα, δηλαδή ανάληψης της κοινωνικής παραγωγικής ευθύνης από έναν εργατικό λαϊκό συνασπισμό δυνάμεων αναγκαστικής σοσιαλιστικής αναδιοργάνωσης. Οι συνέπειες της κατάργησης των μνημονιακών ρυθμίσεων δεν μπορούν κατά κανέναν τρόπο να απορροφηθούν από την ελληνική καπιταλιστική οικονομία, η οποία και θα αποδιαρθρωθεί, έτσι ώστε η μοναδική οδός κοινωνικής σωτηρίας δεν θα είναι άλλη από την εγκαθίδρυση της εργατικής λαϊκής εξουσίας με πρόγραμμα σοσιαλιστικής παραγωγικής και κοινωνικής αναδιοργάνωσης. Έτσι η αποχώρηση από τους ευρωπαϊκούς υπερεθνικούς θεσμούς και η συνακόλουθη ακύρωση της μνημονιακής νομοθεσίας, φέρνει, είτε το θέλει κανείς είτε όχι, στην επικαιρότητα τον σοσιαλισμό.

          Αν ο ελληνικός καπιταλισμός κινδυνεύει με κατάρρευση με την ολοσχερή κατάργηση των μνημονίων, η αποκατάσταση των συνεπειών της μνημονιακής πολιτικής θέτει αυτό το ζήτημα, από την σκοπιά της διασφάλισης των αναγκαίων κοινωνικών πόρων. Μεταξύ των άλλων, ακύρωση των μνημονιακών ρυθμίσεων σημαίνει :

          Αποκατάσταση των μισθών των συλλογικών συμβάσεων και των νομίμων συντάξεων τουλάχιστον στα επίπεδα του 2010.

          Επιδοματική κάλυψη του συνόλου των ανέργων με το 60% - 80% του αποκατεστημένου κατώτατου μισθού, για όσο διάστημα διαρκεί η ανεργία.

          Κατάργηση  όλων των πρόσθετων φορολογικών επιβαρύνσεων των λαϊκών τάξεων (άμεσης φορολογίας, ΕΝΦΙΑ, έμμεσης φορολόγησης του ΦΠΑ κλπ.).

          Άμεση στήριξη της επαρκούς λειτουργίας του δημόσιου νοσηλευτικού συστήματος σε πρωτοβάθμιο και νοσοκομειακό επίπεδο.

          Αυστηρή επαναφορά της εργατικής νομοθεσίας στα κλασικά επίπεδα του ιστορικού Εργατικού Δικαίου (8ωρο, ελαστική και προσωρινή απασχόληση κ.ά.).

Το σύνολο αυτών, και πλείστων άλλων, μέτρων ακύρωσης των τριών μνημονίων, αφενός τροποποιεί ριζικά τον συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων προς όφελος της μισθωτής εργασίας και σε βάρος της επιχειρηματικής εργοδοσίας, ενώ αφετέρου επιχειρεί να αποκαταστήσει ένα σημαντικό επίπεδο κοινωνικών δαπανών σε επίπεδο επιχειρήσεων και κρατικού προϋπολογισμού, ενώ τέλος περιορίζει τα φορολογικά έσοδα που ακυρώνουν τα πλεονάσματα και αντιτίθενται στις δημοσιονομικές ρυθμίσεις της ευρωζώνης. Όλα αυτά σημαίνουν ισχυρή εκτίναξη προς τα πάνω των άμεσων εργατικών αποδοχών, συντάξεων και επιδομάτων ανεργίας, των κρατικών κοινωνικών δαπανών και συνολικότερα του έμμεσου μισθού. Αυτή η ριζική κοινωνική αναδιανομή εισοδήματος, θα ενισχύσει προφανώς τη ζήτηση και θα λειτουργήσει τονωτικά για την παραγωγική δραστηριότητα.

Ωστόσο όμως, επειδή η αποκατάσταση αυτού του προηγούμενου «κοινωνικού στάτους» θα επιβαρύνει καθοριστικά τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, και επειδή οι κοινωνικές δαπάνες και η μείωση των φορολογικών επιβαρύνσεων των λαϊκών τάξεων θα χρειάζεται να οδηγήσουν σε ακόμη ισχυρότερη φορολόγηση του κεφαλαίου, η ελληνική καπιταλιστική οικονομία, η οποία διασώθηκε χάρις στην εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών, θα κλονισθεί ανεπανόρθωτα, και θα αναζωπυρωθούν όλα τα χαρακτηριστικά της κρίσης υπερσυσσώρευσης (κλείσιμο επιχειρήσεων, συσσώρευση ζημιογόνων αποτελεσμάτων κλπ.). Μια τέτοια κατάρρευση του οικονομικού αστικού καθεστώτος είτε θα οδηγήσει σε καθολική κοινωνική καταστροφή, είτε στην υιοθέτηση λύσεων αντιδημοκρατικών εκτροπών. Η μοναδική δυνατότητα για την γενικευμένη κοινωνική σωτηρία δεν είναι άλλη από την θέση στο επίκεντρο του ζητήματος της επαναστατικής αλλαγής του καθεστώτος αστικής κυριαρχίας, της ανάληψης της ευθύνης της κοινωνικής οικονομικής αναδιοργάνωσης από την πλειονότητα των λαϊκών εργατικών δυνάμεων : Και προφανώς όταν ο σοσιαλισμός σου χτυπήσει την πόρτα, εσύ δεν μπορείς παρά να την ανοίξεις.

Αδιάσπαστο της ακύρωσης των μνημονίων, της σύγκρουσης με την ευρωζώνη, της σοσιαλιστικής αναδιοργάνωσης

Προβάλουμε τον ισχυρισμό ότι με την αποχώρηση από την ευρωζώνη και την κατάργηση των μνημονίων, θα χρειαστεί να προχωρήσουμε στον δημόσιο έλεγχο (εθνικοποίηση) του τραπεζικού συστήματος, στην επαναφορά των κοινωφελών επιχειρήσεων στο δημόσιο, στην εφαρμογή ενός προγράμματος δημοσίων επενδύσεων και στην χρηματοδοτική στήριξη των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων. Κατ’ αυτό τον τρόπο θεωρούμε ότι θα δρομολογηθεί μια ισχυρή οικονομική ανάταξη της χώρας (μεγάλωμα της εισοδηματικής πίτας), και με την κατάλληλη εφαρμογή πολιτικών κοινωνικής δικαιοσύνης θα θεραπεύσουμε τις ανοιχτές πληγές των μνημονιακών πολιτικών. Είναι ευθύς εξ αρχής σαφές ότι αυτού του είδους τα μέτρα ριζοσπαστικής οικονομικής πολιτικής αποτελούν κλασικά εργαλεία της αστικής οικονομικής διαχείρισης, και δεν εμπεριέχουν πλευρές σοσιαλιστικής οικονομικής αναδιοργάνωσης.

Τέτοιου είδους μέτρα έχουν εφαρμοστεί στο παρελθόν από τις αστικές κυβερνήσεις της συντηρητικής παράταξης και της σοσιαλδημοκρατίας, προκειμένου ωστόσο να στηριχθούν επιμέρους πλευρές της καπιταλιστικής ανάπτυξης της χώρας (π.χ. κυβερνήσεις ΕΡΕ και ΝΔ, ΠΑΣΟΚ στη συνέχεια). Ο δημόσιος έλεγχος των τραπεζών με εθνικό νόμισμα εξασφαλίζει δανειοδοτήσεις προς τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις του εταιρικού τομέα της οικονομίας, πράγμα που αντιπροσωπεύει συνήθη πρακτική της τραπεζικής χρηματοδότησης («σοσιαλμανία» Κ. Καραμανλή στην μεταπολίτευση ). Μπορεί έτσι, από μια άποψη, να στηριχθεί η χρηματοδοτική ανάκαμψη του επιχειρηματικού κεφαλαίου, αυτό όμως δεν έχει καμία σχέση με οποιονδήποτε ριζοσπαστικό κοινωνικό μετασχηματισμό. Εκτός και αν περιμένουμε πρώτα η Αριστερά να συνδράμει στην ανάταξη της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, και μετά να θέσει ζήτημα κοινωνικού μετασχηματισμού που προφανώς θα είναι αργά, γιατί τότε ο ελληνικός καπιταλισμός θα είναι απείρως πιο ισχυροποιημένος και αλώβητος.

Από την άλλη πλευρά η επαναφορά ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων στην δημόσια κυριότητα, όσο και αν εμφανίζεται να έχει κοινωφελή χαρακτηριστικά, εντούτοις είχε αποτελέσει κύριο επενδυτικό πεδίο της αστικής κρατικής πολιτικής στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, χωρίς ουσιαστικά μεγάλες συνέπειες και αντανακλάσεις στην επιχειρηματική παραγωγή, εφόσον ο δημόσιος οικονομικός τομέας δεν αντιπροσωπεύει παρά μια ελάχιστη ποσότητα στην συνολική κοινωνική παραγωγή. Εξίσου η άσκηση δημόσιας επενδυτικής πολιτικής (ΠΔΕ) εφαρμόζεται συστηματικά εδώ και μια 30ετία τουλάχιστον από τις κυβερνήσεις του δικομματισμού, δια μέσου των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης και μεταγενέστερα των ΕΣΠΑ, κυρίως σε έργα υποδομών. Αυτά είναι αναγκαία για την διασφάλιση των όρων αναπαραγωγής του κεφαλαίου σε διευρυμένο επίπεδο (μεγάλοι οδικοί άξονες, Μετρό, Αεροδρόμια κλπ.), δηλαδή της πιο λειτουργικής μεταφοράς εμπορευμάτων και εργατικού δυναμικού, δηλαδή αποτελούν στα σίγουρα τεχνικά έργα οικονομικού εκσυγχρονισμού, που όμως δεν επιφέρουν ουδέ τις μικρότερες αλλαγές στις κυρίαρχες ταξικές κοινωνικές σχέσεις.

Τέλος, η περίφημη στήριξη των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, που αποτελούν την μαζική βάση της πυραμίδας της καπιταλιστικής επιχειρηματικότητας, συνιστά κατά τον πλέον καθαρό τρόπο οικονομικό εργαλείο ενίσχυσης της αστικής ανάπτυξης, και πολιτικά σηματοδοτεί μια διαταξική κοινωνική συμμαχία χωρίς εργατικό ταξικό πρόσημο. Άλλωστε δεν είναι παρά η σημερινή μνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που κατά κόρον κατευθύνει τις κάθε μορφής ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις που διαθέτει, προς την κατεύθυνση υποστήριξης της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας. Επιπρόσθετα δεν είναι παρά οι ελληνικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις που προσφεύγουν στην εξαγωγή μορφών απόλυτης υπεραξίας, διαδικασία που εισάχθηκε με τα μνημόνια και συνεχίζεται σταθερά σήμερα.

Κατά συνέπεια, αυτό το τετράπτυχο των εργαλείων μιας ριζοσπαστικής οικονομικής πολιτικής, σ’ ένα πλαίσιο εθνικής και νομισματικής ανεξαρτησίας, δεν εκφεύγει των ορίων της αστικής πολιτικής, ιδιαίτερα σε περιόδους έντονου κρατικού παρεμβατισμού, προκειμένου να υποστηριχθεί κατά τρόπο αποτελεσματικό η κλασική διαδικασία της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Μ’ αυτό τον τρόπο δεν οριοθετείται καμία διαδικασία οικονομικού μετασχηματισμού των αστικών παραγωγικών σχέσεων, που είναι αναγκαία για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της ακύρωσης των μνημονίων.

Έτσι, ο συντριπτικά πλειοψηφικός επιχειρηματικός καπιταλιστικός τομέας τίθεται στο απυρόβλητο της ριζοσπαστικής οικονομικής πολιτικής, αντί να τοποθετείται στο επίκεντρο μιας ανατρεπτικής παρέμβασης, αντιμνημονιακού και σοσιαλιστικού χαρακτήρα, θέτοντας στην πρώτη γραμμή τη γενικευμένη επιβολή του εργατικού ελέγχου στο σύνολο των ιδιωτικών επιχειρήσεων, προχωρώντας σε μια εκ βάθρων αναδιανομή εισοδήματος προς όφελος των κοινωνικών αναγκών και σε βάρος της καπιταλιστικής κερδοφορίας, ανοίγοντας δρόμους για την ίδια την κοινωνικοποίηση της επιχειρηματικής οικονομικής δράσης κλπ.

Συμπεραίνεται έτσι ότι η αντιπαράθεση και σύγκρουση με τις ευρωπαϊκές νομισματικές και δημοσιονομικές ρυθμίσεις, η ολοσχερής κατάργηση των νόμων και των τριών μέχρι σήμερα μνημονίων, και η δρομολόγηση της διαδικασίας σοσιαλιστικής αναδιοργάνωσης της οικονομίας, αντιπροσωπεύουν μια διαδικασία που δεν μπορεί να πραγματωθεί παρά κατά τρόπο ταυτόχρονο και αδιάσπαστο. Μονοδιάστατη αποχώρηση από την ζώνη του ευρώ, χωρίς να συνοδεύεται από βαθιούς αντικαπιταλιστικούς μετασχηματισμούς, οδηγεί στο εγχείρημα εθνικής ανάταξης της καπιταλιστικής οικονομίας. Μονοδιάστατη κατάργηση των μνημονίων δεν μπορεί να υλοποιηθεί στο δημοσιονομικό και οικονομικό πλαίσιο της ευρωζώνης.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, ακόμα και αν εκφράζεται η πρόθεση αποχώρησης με την μορφή δημοψηφισμάτων, ακόμη και αν έχει την εκλογική στήριξη τμημάτων των λαϊκών τάξεων, μπορούν να δρομολογηθούν διαδικασίες το λιγότερο άγονες και αναποτελεσματικές για τα συμφέροντα των εργαζομένων στρωμάτων. Άλλωστε σ’ αυτή την περίπτωση είναι δυνατή η επικράτηση νεοσυντηρητικών αστικών επιδιώξεων, στα πλαίσια των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών ανταγωνισμών, κι’ ακόμη περισσότερο ακροδεξιών σχηματισμών (η περίπτωση της Βρετανίας είναι χαρακτηριστική, κι’ ακόμη περισσότερο θα ήταν η γαλλική ή η αυστριακή περίπτωση), με καθαρή την ρατσιστική και εθνικιστική ηγεμονία. Η ευρωπαϊκή καπιταλιστική διεθνοποίηση δεν «υπερίπταται» υπεράνω των εθνικών κοινωνικών σχηματισμών, αλλά είναι το αντικειμενικό προϊόν της ενοποιημένης συνάρθρωσης των επιμέρους εθνικών καπιταλισμών. Μόνον η αμφισβήτηση των αστικών παραγωγικών σχέσεων στα επιμέρους εθνικά επίπεδα είναι σε θέση να οδηγήσει σε ανατρεπτικές πρακτικές και στο συνολικό ευρωπαϊκό επίπεδο, που να μην ηγεμονεύονται από τις ακροδεξιές δυνάμεις, και να φέρουν ισχυρή τη σφραγίδα των ταξικών λαϊκών συμφερόντων. 

Έφη Τελλή* 

Την 27/7/17 περί τις 5.00 π.μ. πραγματοποιήθηκε μεγάλη αστυνομική επιχείρηση στη Θεσσαλονίκη για την εκκένωση των τριών καταλήψεων στέγης και φιλοξενίας προσφύγων που υπήρχαν στη Θεσσαλονίκη.

Μεγάλος αριθμός αστυνομικών δυνάμεων εισήλθαν δια της βίας στην  κατάληψη της Λεωφόρου Νίκης, στο Ορφανοτροφείο και στην κατάληψη της Καρόλου Ντηλ.

Δύο λόγια για τις καταλήψεις: Η κατάληψη της Λεωφόρου Νίκης υφίσταται από το 2009, όταν και εισήλθαν στο κτίριο άστεγοι και άποροι πολίτες. Το κτίριο ανήκει στο Α.Π.Θ, αλλά ήταν από το 2002 κενό καθώς είχε μεγάλο πρόβλημα στατικότητας και δεν μπορούσε -ούτε μπορεί- να χρησιμοποιηθεί για οποιαδήποτε εκπαιδευτική ή άλλη δραστηριότητα η οποία θα φιλοξενήσει πολύ κόσμο, καθώς υπάρχει κίνδυνος κατάρρευσης. Οι άνθρωποι που έμεναν εκεί, είχαν στείλει το 2012 επιστολή στις πρυτανικές αρχές με την οποία δήλωσαν ότι διαμένουν μέσα προσωρινά, και ότι θα αποχωρήσουν από το κτίριο, όταν το Α.Π.Θ. τους δηλώσει ότι θέλει να το αξιοποιήσει.   Από το 2009 και μέχρι πρότινος, το Α.Π..Θ δεν είχα κάνει καμία ενέργεια που να δηλώνει τη βούληση του να τους αποβάλλει από το κτίριο. Από το Φεβρουάριο του 2016, η κατάληψη της Λεωφόρου Νίκης φιλοξένησε ανά διαστήματα περίπου 50 πρόσφυγες, κυρίως οικογένειες. Επί 7 χρόνια με κυβερνήσεις δεξιάς, δεν εισέβαλαν τα ΜΑΤ στην κατάληψη της Λ.Νίκης και έγινε τώρα επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Το κτίριο του Ορφανοτροφείου ανήκει στην Μητρόπολη και ήταν εγκαταλελειμμένο από το 2000. Κατελήφθη το Δεκέμβριο 2015 από άτομα τα οποία ήθελαν να το διαμορφώσουν σε χώρο στέγασης προσφύγων, όπως και έπραξαν. Στο κτίριο στεγάστηκαν ανά διαστήματα περί τους 400 πρόσφυγες, ειδικά το διάστημα μετά την εκκένωση της Ειδομένης. Εκτός από στέγη, παρέχονταν στους πρόσφυγες τροφή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Ο χώρος του ορφανοτροφείου χρησίμευε και ως αποθήκη για την συγκέντρωση ιατροφαρμακευτικού υλικού, είχε συγκεντρωθεί πολύ μεγάλη ποσότητα φαρμάκων, που σύμφωνα με  τους διαμένοντες εκεί, ήταν αξίας πολλών χιλιάδων ευρώ.

Η κατάληψη Hariye έγινε από αλληλέγγυους από όλη την Ευρώπη -οι οποίοι όλο το προηγούμενο διάστημα πρόσφεραν  εθελοντικά υπηρεσίες στους πρόσφυγες σε διάφορες no borderκουζίνες-.Κατελήφθη η πολυκατοικία της οδού Καρόλου Ντήλ 3, την 23/7/16 η οποία ήταν κενή τα τελευταία 5 χρόνια, με σκοπό να στεγάσει πρόσφυγες. Ήδη φιλοξενούνταν 17 πρόσφυγες .

 Οι 3 καταλήψεις στέγης εκκενώθηκαν. Το ορφανοτροφείο κατεδαφίστηκε αμέσως, ενώ οι άνθρωποι που έμεναν σε αυτό έτρεχαν πανικόβλητοι την ώρα της κατεδάφισης για να περισώσουν τα πράγματα τους και το ιατροφαρμακευτικό υλικό. Κατά την ώρα της επιχείρηση βρέθηκαν μέσα στις καταλήψεις πρόσφυγες που διέμεναν εκεί, στους οποίους δεν ασκήθηκε ποινική δίωξη, καθώς η αστυνομία και η κυβέρνηση ήθελαν να συσκοτίσουν το γεγονός ότι επρόκειτο για καταλήψεις φιλοξενίας προσφύγων. Την ώρα της επιχείρησης βρίσκονταν 40 πρόσφυγες στο ορφανοτροφείο, 19 στην κατάληψη της Λ.Νίκης και  άλλοι τόσοι  στην κατάληψη της Καρόλου Ντηλ, στους οποίους δεν ασκήθηκε ποινική δίωξη, αλλά οδηγήθηκαν σε camp. Το τραγελαφικά της ιστορίας: Κάποιοι από τους πρόσφυγες που διέμεναν στο ορφανοτροφείο, οδηγήθηκαν σε camp που αρνήθηκε να τους δεχθεί λόγω πληρότητας και οι αρχές τους άφησαν μέσα στη μέση της νύχτας στον προαύλιο χώρο αυτού όπου έσπευσαν αλληλέγγυοι και τους πήραν με αυτοκίνητα στα σπίτια τους.

Στους  συλληφθέντες της κατάληψης της Λεωφόρου Νίκης και του ορφανοτροφείου απαγγέλθηκε η κατηγορία της  κατάληψης δημόσιου κτιρίου από κοινου'' (νόμος του 1938), ενώ στους συλληφθέντες της κατάληψης της Καρόλου Ντηλ απαγγέλθηκε η κατηγορία της ''Διατάραξης οικιακής ειρήνης''. Οι 74 συλληφθέντες κρατήθηκαν επί ένα βράδυ, δεν τους επιτρέπονταν να χρησιμοποιήσουν τηλέφωνο και δεν είχαν καμία πρόσβαση σε φαγητό. Οδηγήθηκαν όλοι τους στο αυτόφωρο την 28/7/2016. Η δίκη των καταλήψεων του Ορφανοτροφείου και της Καρόλου Ντηλ αναβλήθηκε για 3 και 5 Αυγούστου αντίστοιχα, ενώ η δική των ατόμων της κατάληψης της Λ.Νίκης πραγματοποιήθηκε, και εκδόθηκε απόφαση με την οποία αθωώθηκαν 3 άτομα, ενώ οι υπόλοιποι 6 καταδικάστηκαν σε ποινή φυλάκισης 4 μηνών κατά της οποίας άσκησαν έφεση

Η διαδικασία ποινικοποίησης της αλληλεγγύης έχει καιρό που έχει ξεκινήσει και τροφοδοτείται ανοιχτά πλέον και από την κυβέρνηση, ξεκινώντας από την κατασυκοφάντηση των αλληλέγγυων στην Ειδομένη αλλά και αυτών στα νησιά οι οποίοι επί μήνες πρόσφεραν εθελοντικά υπηρεσίες    σε διάφορες no border κουζίνες. Μόνο όσοι πληρώνονται γι αυτό δικαιούνται να είναι αλληλέγγυοι. Έχει έρθει άλλωστε προς τούτο πακτωλός χρημάτων μέσω των Μ.Κ.Ο. που διαχειρίζονται το ‘’προσφυγικό’’. Η λυσσαλέα  επίθεση που είχε εξαπολυθεί το προηγούμενο διάστημα επίσης, κατά του no border camp, είχε από ότι αποδεικνύεται και  αυτήν την στόχευση: Να νομιμοποιήσει το χτύπημα στις καταλήψεις που φιλοξενούσαν πρόσφυγες (μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι η αστυνομική επιχείρηση στράφηκε μόνο κατά ατων καταλήψεων που φιλοξενούσαν πρόσφυγες και όχι κατά άλλων που υπάρχουν στην πόλη). Μία τέτοια αστυνομική επιχείρηση είχε φυσικά το πράσινο φως από τον Υπουργό κ. Τόσκα και από τον Τσίπρα. Έγιναν τρεις ταυτόχρονες επιχειρήσεις μέσα στη νύχτα,   η μπουλντόζα που κατεδάφισε το ορφανοτροφείο ήταν έτοιμη και έκανε την κατεδάφιση εντός λίγων ωρών μετά την εκκένωση της κατάληψης. 
Ο απαράδεκτος λόγος του Τόσκα ο οποίος μας υποδεικνύει το πώς θα επιδεικνύουμε την αλληλεγγύη μας στους πρόσφυγες, δεν είναι μόνο λόγος του Τόσκα. Δυστυχώς είναι η επίσημη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, εδώ και καιρό.

Η τραγική ειρωνία: Την ημέρα που δικάστηκαν και καταδικάσθηκαν οι άνθρωποι που πρόσφεραν στέγη και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης στους πρόσφυγες, μια 29χρονη γυναίκα από τη Συρία έχασε τη ζωή της στο camp στη SOFTEX, καθώς δεν της παρασχέθηκε εγκαίρως  ιατρικοφαρμακευτική βοήθεια. Όταν έφτασε το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ, ήταν νεκρή. Το Κ.Ε.Ε.Λ.Π.Ν.Ο ήδη έχει καταγγείλει ότι οι συνθήκες στα camp είναι επικίνδυνες για την υγεία των προσφύγων. Αυτές είναι όμως οι δομές στις οποίες φιλοξενούνται ‘’σε ανεκτές συνθήκες γύρω από τη Θεσσαλονίκη’’ οι πρόσφυγες κατά τον κ.Τόσκα.

Μάλλον ήρθε ο καιρός και ο Δένδιας να ζητήσει πλέον συγνώμη από τον ΣΥΡΙΖΑ για όσα του έχει συρει ανά καιρούς'', καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει με υπευθυνότητα την πολιτική του.

*Αναδημοσίευση από τον "Δρόμος της Αριστεράς"